Oryginalna nazwa szybu to Frieden (niem. pokój). Znajduje się w pobliżu zapadliska przylegającego do południowo-wschodniego krańca Hałdy popłuczkowej, jednak dostępny jest tylko z podziemi, skąd widoczny jest jego prostokątny przekrój, obmurówka z cegły, stalowe umocnienia i drabiny.
Jego drążenie na linii przekopu Heinitza rozpoczęto w kwietniu 1806 roku i zagłębiono go do 39 metrów. Od 1808 roku z pomocą 24-calowej maszyny parowej pompowano przez niego wodę, którą zasilano pierwszą płuczkę rud przy tym szybie i kilka w Bobrownikach. Podczas budowy Sztolni Głębokiej Fryderyk maszynę w 1824 roku przeniesiono na jej świetlik nr 22.
Połączenie północnego z południowym systemem odwadniania w 1835 roku eliminowało z użytkowania maszyny parowe służące dotychczas do odwadniania podziemi. Tym samym wszystkie płuczki w rejonie tarnogórskim pozbawione zostały wody, poza tą przy szybie Pokój, na który omawiana maszyna wróciła w 1834 roku. Już jedyną, Centralną Płuczkę Królewskiej Kopalni Fryderyk, gruntownie zmodernizowano w 1838 roku. Kluczowym elementem tego zakładu był właśnie szyb Pokój oraz wspomniana maszyna parowa, pozostawiona przy nim do 1876 roku. Jej zadaniem nie było już odwadnianie, a tylko dostarczanie wody płuczce centralnej.
Szyb pogłębiono w 1838 roku do 53 metrów, gdy dotarła do niego południowo-wschodnia pętla Głębokiej Sztolni Fryderyk. Od niego prowadzono jej chodnik na wschód i z tej sztolni pompy maszyny parowej pobierały wodę do płuczki.
