O Światowym Dziedzictwie Unesco
Strona główna › O Światowym Dziedzictwie

O Światowym Dziedzictwie

Podstawowym międzynarodowym dokumentem, który dotyczy ochrony rekomendowanego dobra o wpis na Listę światowego dziedzictwa UNESCO jest Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego (Convention Concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage) uchwalona na Konferencji Generalnej Organizacji Narodów Zjednoczonych w Paryżu 16 listopada 1972 roku. Polska potwierdziła i ratyfikowała konwencję 6 maja 1976 roku w Warszawie zobowiązując się przestrzegać i realizować w/w dokument z zachowaniem jego niezmienności. W paragrafie II i artykule 4. konwencja o ochronie krajowej i ochronie międzynarodowej dziedzictwa kulturalnego i naturalnego mówi:

Każde Państwo będące Stroną niniejszej Konwencji uznaje, że na nim spoczywa w pierwszym rzędzie obowiązek zapewnienia identyfikacji, ochrony, konserwacji, rewaloryzacji i przekazania przyszłym pokoleniom dziedzictwa kulturalnego i naturalnego, o których mowa w artykułach 1. i 2. znajdującego się na jego terytorium

Inne międzynarodowe dokumenty, które pomagają nam w ochronie dziedzictwa:

Z polskich aktów prawnych najważniejszym jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, w artykułach 5., 6. i 82. stanowiąca, iż obowiązkiem Państwa jest dbałość i ochrona dziedzictwa kulturowego będącym dobrem wspólnym i źródłem tożsamości narodu polskiego.

Wykonawczym dokumentem, gdzie zakres i formy ochrony zabytków oraz opieki nad nimi określa ustawa z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. nr 162, poz. 1568 ze zm.). Jej przepisy precyzują zasady tworzenia krajowego programu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami oraz finansowania prac konserwatorskich, restauratorskich i robót budowlanych przy zabytkach. Uściślają organizację organów ochrony zabytków, do których zalicza się ministra właściwego do spraw kultury, w imieniu którego zadania i kompetencje wykonuje generalny konserwator zabytków, oraz wojewodów, w imieniu których działają wojewódzcy konserwatorzy zabytków.

Ochrona zabytków i opieka nad zabytkami jest również zadaniem jednostek samorządu terytorialnego, przede wszystkim gmin, o czym mówi wprost art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U 2016 r z dnia 17 marca, poz. 446). Zadania gmin w tym zakresie precyzują przepisy ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Formami ochrony zabytków są: wpisanie do rejestru zabytków, uznanie za pomnik historii, utworzenie parku kulturowego oraz ustalenie ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Dokument miejscowy jakim jest Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (SUiKZP) wyraża jedynie politykę przestrzenną gminy. Natomiast aktem prawa miejscowego jest Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (MPZP), który ustanawia przepisy powszechnie obowiązujące na danym terenie, będące podstawą wydawania decyzji administracyjnych. Tym samym po wpisie do Rejestru Zabytków wydaje się najskuteczniejszym krajowym dokumentem w celu ochrony dziedzictwa. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w Tarnowskich Górach był uchwalany etapami na przestrzeni od 2006 roku do 2013 roku, uwzględniając zrównoważony rozwój miasta chroni najważniejsze zachowane obszary eksplantacji górniczej.

Polecane strony:

Unesco