Powstał w 1837 roku i od niego prowadzono dwa przeciwbieżne chodniki Sztolni Głębokiej Fryderyk, przedłużanej wtedy od szybu Adolf do szybu Pokój. Górny fragment szybu znajduje się w zadrzewionym, niewysokim pagórku widocznym z ul. Małej na polu uprawnym. Pagórek, a właściwie hałdę, utworzył materiał wydobyty podczas drążenia szybu i chodników.
Postanowiono go pozostawić i wykorzystać jako szyb wentylacyjny sztolni, więc sposobem od dawna stosowany przez górników, jego obudowę doprowadzono do górnej powierzchni hałdy, by uniemożliwić spływ do niego wody z okolicznych pól podczas ulew lub roztopów, co mogłoby spowodować uszkodzenie kamiennej obmurówki i zawalenie się szybu. Od góry zabezpieczony jest płytą betonową ze stalową kratą. Stwierdzono bytowanie w nim nietoperzy, a jego wagę dla systemu wentylacji sztolni podkreśla fakt, że otaczająca go powierzchnia hałdy, była kiedyś ogrodzona. Nie odnaleziono śladów wskazujących na istnienie nad szybem budowli.
